Şu hayattaki en ilginç şey birlikteyken onsuz nefes alamayacağını düşündüğün kişiyle aradan yıllar geçtikten sonra dost olman. Tabii ilk unutma evresinde yeminler ediliyor, ağlanıyor hatta bir kaç kez aranıyor. Ama geçiyor. Sonra oturuluyor 2,5 - 3 yıl sonra, ikinizinde ne kadar çocuk ve aynı zamanda komik olduğu konuşulup gülünüyor. Hatta gidilen yerin duvarına kalemle yazı yazılıp "Biz buradayız" diye hatıra da bırakılıyor.

Aradaki aşk bitince tabii yavaş yavaş dost olunuyor. Şöyle bir gerçek var ki senin ne hissettiğini bakışınızdan bile anlayan bir insan var karşınızda. "Kızgınsın sen, noldu hadi anlat!" deniyor. Ya da "Mutlusun, kim o adam?". Bunu gevşeklik olarak algılayan çevrelerde var tabii, ama değil. Biz sadece dostluğumuzu kaybetmek istemiyoruz. Çekinmeden doğruyu söylebiliyor mesela sana, bak şunu yapma diyor, şöyle olma. Çünkü biliyor seni. Güzel bir şey vesselam. Büyümekte o kadar kötü değilmiş, çok şükür.