Kimseyle konuşmak istemiyorum Blog. Bu ay buraya 4. yazmaya çalışasım bu, belki bunun da sonuna gelemeyeceğim. Aileme bile tahammül edemiyorum şu an. Derslere, yemek pişirmeye, çevremde bana fikir veren insanlara tahammülüm yok. Nasıl olduğumu soranlara bile.
Galiba hastalığımdan dolayı, doktor söylemişti ama en son böyle olduğumda apar topar bilet alıp Türkiye'ye gitmiştim ben burada nefes alamıyorum diye. Günün mutlu olduğum zamanı gözlüklerimi takıp tek başıma bisiklet sürdüğüm zaman. Başka hiç bir şey bana huzur vermiyor. İçimde dayanılmayan bir acı var ve bu bana bazen saçma sapan fikirler veriyor. Yalnızlıkla savaşmaya çalışıyorum ama yeniliyorum Blog. Çok zorlanıyorum, istemediğim şeyler yapıyor, asla yapmam dediğim şeylere karşı koyamıyorum. Tükeniyorum. Bu kişinin ben olmadığını çok iyi biliyorum ama durduramıyorum. Bir şeylere ihtiyacım var. Beni saracak, koruyacak birine ya da bir şeye. Birinin bana şu dönemi atlatana kadar göz kulak olması lazım Blog. Yoksa atlatamayacağım. Sorgulamaktan beynim karıncalanıyor artık. Neden böyle oldu? Ben mi istedim? Ben mi tercih ettim? Soruların arasında kayboluyorum, nefes alamıyorum. Küçülüyorum Blog, giderek küçülüyorum. Yıldızdım, ışığım söndü. Gülerken gözlerimin içi gülmüyor. Gelmiyor içimden. Bitiyorum. Bu hafta sonu bir parkta oturup düşüneceğim sadece. Toparlanmam lazım. Kendim için.