20 Şubat'ta yuvadan uçuşumun 1. yıldönümü. Kendi ayaklarım üzerinde durmaya başlamamın, başka bir ülkede başka bir hayat kurmanın yıldönümü. Şimdi arkama dönüp baktığımda nasıl cesaret ettim de geldim, şu 1 yıl içinde yaşadıklarımın üstesinden nasıl geldim bir türlü anlam veremiyor ama bir yandan da gururlu bir şekilde gülümsüyorum. Hayatıma giren, zor günlerimde yanımda olan herkese o kadar minnettarım ki. Hatta boynumdaki 5 mm'lik kiste bile teşekkür ediyorum, o bu zor günlerimi geçirirken yaşadığım sıkıntıların kanıtı çünkü. Asla unutmamam gereken, bundan sonra asla korkmamam gerektiğini bana hatırlatan bir şey.
Mutluyum, çünkü yapabiliyorum. Mutluyum, çünkü kimseye ihtiyaç duymuyorum. Ve mutluyum, çünkü sevdiğim insanlarla sarıp sarmalanmış bir hayatın içindeyim. Daha minnettar olamazdım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder