Küçükken ailemle tartışırken "Görüceksiniz,bir 18 olayım ayrı eve çıkacağım." diye atarlanırdım.Fakat  şimdi bakıyorum da hiç ayrı eve çıkma hazırlığım yok,tam tersine asla gitmemek istiyorum.
İnsan büyüdükçe -bence tabii- ailesinin değerini ayrı bir anlıyor.
Beraber geçirecekleri zaman azaldıkça -tabii bunu kimse bilemez ama- birlikte yapmak istedikleri şeyler artıyor,değere biniyor.
Çünkü sen büyürken,ebeveynlerde seninle birlikte büyüyor olgunlaşıyor.Birbirimizi daha da iyi anlamaya başlıyoruz.Ortak noktalar artıyor,her şey daha zevkli oluyor.
17 yaşıma gireceğim 2011 yılında ben bunları anladım daha doğrusu.
Gerçi 17 olmak istiyor muyum,orası da apayrı bir konu.Şahsen bana bıraksalar hep 16 olup,ömür boyu da "liseli" kalmak isterdim.

Bu arada "liseli" kelimesi yasaktı dimi?

~Buse.