"Ne bir ses ne de haber gelmiyor artık senden

Öylece kalakaldım da deli hasretinle ben

Bir yabancı selamın ile hüzünlere daldım

Kendi ellerimle ben beni kederlere saldım

Sonunda bir oyuncak kara sevda aldım senden

Yani değişmedim hala öyle biraz çocuk kaldım

Yok öyle el gibi durma gül biraz

Sana gülmeler yaraşır

Yok öyle güz gibi soğuk olma

Güz ayrılık taşır"

    Yazılı haftası iğrenç bir şey.Ama şu anda zevkini çıkarmaya çalışıyorum.Gelecek sene ya mezun grubu denemeleri girecek hayatıma ya da vize/finaller.
Yolun sonuna yaklaştık.Dün Ygs kayıtları başladı,gerilmedim desem yalan olur doğrusu.Bazıları bu stresten kurtulacakları için çok mutlu.Ben ise hala o kıvama gelemedim,gerginim baya.
    Her gün okula girerken 4 yıldır gidip geldiğim bu binaya bakıyorum.Soğuk,uzun bir bina ama o kadar çok şey öğretti ki bana!Dostluğun,dayanışmanın,aşkın nasıl bir şey olduğunu öğretti o bina.Büyüttü beni,benliğime harika anılar kazandırdı.Bir sürü dost edinmeme ortam sağladı.Olgunlaştırdı.
    Çok özleyeceğim burayı.Öğretmenlerimi,uzun koridorlarını.Hatta eski sıralarını,idarenin cimriliğini.
Sanırım benim kadar benimseyen yoktur burayı.Herkes kurtulmanın derdinde açıkcası.Neden böyle olduğumu bende pek bilmiyorum ama böyleyim işte.Büyümekten,sorumluluk almaktan korktuğumdan belki.
Elimde olsa hiç reşit olmazdım.

   Hayat güzel,önümde beni bekleyen sonu pek belli olmayan uzun bir yol var.Fakat umutluyum,her şey daha da güzel olacak.
Kendinize iyi bakın.